CO2 Pollution Dress, samenwerking tussen diffus.dk, Alexandra Institute, The Danish Design School en Forster Rohner
OLED Dress, ontworpen door Gareth Pugh en gemaakt door PolyPhotonix
zaterdag 27 maart 2010
Technology in fashion
Door de toenemende wereldbevolking en mechanisatie neemt de vervuiling op de aarde steeds verder toe. Wetenschappers proberen dit op heel veel manieren duidelijk te maken, maar tot nu toe is dit absoluut de mooiste manier. CO2 sensoren geven een signaal door aan de LED lampjes die in een borduursel op een jurk zijn verwerkt en door een lichtpatroon wordt de hoeveelheid vervuiling weergegeven. Wie had ooit gedacht dat vervuiling zo mooi kon zijn..
CO2 Pollution Dress, samenwerking tussen diffus.dk, Alexandra Institute, The Danish Design School en Forster Rohner
OLED Dress, ontworpen door Gareth Pugh en gemaakt door PolyPhotonix
CO2 Pollution Dress, samenwerking tussen diffus.dk, Alexandra Institute, The Danish Design School en Forster Rohner
OLED Dress, ontworpen door Gareth Pugh en gemaakt door PolyPhotonix
woensdag 24 maart 2010
Crosslab Melissa Coleman: Customizen
Tijdens de Crosslab les van woensdag 17 maart hebben we lichtjes geïntegreerd in een kledingstuk. Melissa leverde de benodigdheden, we hoefden alleen een kledingstuk mee te nemen.
Alles wat je nodig had
Bezig met het bevestigen van de lampjes in mijn t-shirt
Dit was uiteindelijk de bedoeling!
Crosslab door Melissa Coleman: Concept
Groep:
Cherida v/d Ende, Veerle Evens en Lotte Groeneveld
Concept:
Door middel van een chip die geïntegreerd wordt in een persoonlijk sieraad wordt de drager van het sieraad op de hoogte gebracht van een naderende storm, brand, of ander denkbaar gevaar. Door middel van bijvoorbeeld geur, trillingen of geluid kan het sieraad ook een kalmerende werking hebben zodat de drager niet in paniek raakt over het naderende gevaar.
Conceptvorming:
Bij de Crosslab lessen van Melissa Coleman kijken we naar de mogelijkheden die er zijn in het combineren van technologie en kleding. Hierbij moet een eigen concept verzonnen worden. We hebben ervoor gekozen om binnen ons concept in te gaan op de toenemende natuurrampen, hevige weersomstandigheden en andere gevaren.
De laatste tijd komen natuurrampen vaker voor, onder andere door de klimaatveranderingen. Aardbevingen, tsunami’s, etcetera hebben desastreuze gevolgen, vaak zorgen ze voor veel schade en veel doden. Er wordt veel onderzoek gedaan naar de mogelijkheden om de schade van dit soort rampen te beperken, mogelijke slachtoffers van te voren te waarschuwen en zo het aantal doden en gewonden terug te dringen.
Uit verschillende onderzoeken is gebleken dat mensen, net als dieren, van nature gevaar aan kunnen voelen. Dit is een soort oerinstinct wat ook bij moeders vaak voorkomt. Toch worden veel mensen vaak verrast door plotseling gevaar en weten dan niet hoe ze moeten reageren. Door ons concept willen we aan de alertheid bijdragen en mensen ook enigszins leiden in hun reactie. Het is namelijk belangrijk dat mensen rustig blijven als er gevaar dreigt. Veel mensen raken echter in paniek en handelen instinctief, zo vallen er vaak onnodig nog meer slachtoffers.
De drager zal dus geen hinder of last ondervinden, omdat het concept verwerkt is in alledaagse accessoires. Het beïnvloed de drager dus pas als er iets gebeurd waar de drager alert op gemaakt moet worden, en op dat moment heeft het een positieve invloed op de drager. Uiteindelijk zal het voor de drager een prettige ervaring zijn, doordat hij of zij eraan wordt herinnerd dat kalmte geboden is. Zo kan veel onnodige stress weggenomen worden en kunnen ongelukken en eventuele slachtoffers door onoplettentheid of irrationeel handelen voorkomen worden.
Verwezenlijking:
De chip moet geïntegreerd worden in iets wat mensen altijd bij zich kunnen dragen. Vanuit dit oogpunt is kleding logischer wijze dus geen optie, mensen dragen niet dagelijks hetzelfde en het is onmogelijk de chip in alle kledingstukken te integreren. In plaats daarvan zal dus gebruik gemaakt worden van een persoonlijk sieraad of accessoire. Men kan zo zelf kiezen voor een ring, armband, medaillon of bijvoorbeeld zelfs een sleutelhanger. Via weerstations en dergelijke zullen berichten over naderende stormen etcetera worden opgevangen en doorgezonden naar de dragers van de sieraden. De drager wordt dan op de hoogte gebracht van het naderende gevaar en wordt er door middel van trillingen, geluiden of geur op gewezen dat het noodzakelijk is kalm te blijven.
Voordelen van een accessoire zijn dus dat ze persoonlijk zijn en aangepast kunnen worden aan ieders smaak en wensen. Ook zijn het dingen die mensen altijd bij zich kunnen dragen. Op die manier zal dit dus beter werken dan waarschuwingen via televisie of radio, omdat veel mensen deze berichten missen. Verder kunnen waarschuwingen en oplossingen in dit concept verenigd worden, doordat de drager direct beschermd wordt tegen irrationeel handelen.
Een dergelijk idee bestaat al in de vorm van emotie sieraden. Zo zijn er bijvoorbeeld ringen die de emotie van de drager verbeelden. Deze ringen waren erg populair in de jaren '70 en de trend herhaalt zich geregeld. De steen in de ring bestaat eigenlijk uit glas en thermotropic liquid crystals die reageren op temperatuursveranderingen. Zo geven de ringen dus geen accurate weergave van je emotie, maar gaan af op de fysieke uitingen ervan. Dit idee zal in de toekomst dus uitgebreid worden naar sieraden of accessoires die werkelijk een functie hebben en die ook werken zoals ze zeggen of behoren te doen.
Cherida v/d Ende, Veerle Evens en Lotte Groeneveld
Concept:
Door middel van een chip die geïntegreerd wordt in een persoonlijk sieraad wordt de drager van het sieraad op de hoogte gebracht van een naderende storm, brand, of ander denkbaar gevaar. Door middel van bijvoorbeeld geur, trillingen of geluid kan het sieraad ook een kalmerende werking hebben zodat de drager niet in paniek raakt over het naderende gevaar.
Conceptvorming:
Bij de Crosslab lessen van Melissa Coleman kijken we naar de mogelijkheden die er zijn in het combineren van technologie en kleding. Hierbij moet een eigen concept verzonnen worden. We hebben ervoor gekozen om binnen ons concept in te gaan op de toenemende natuurrampen, hevige weersomstandigheden en andere gevaren.
De laatste tijd komen natuurrampen vaker voor, onder andere door de klimaatveranderingen. Aardbevingen, tsunami’s, etcetera hebben desastreuze gevolgen, vaak zorgen ze voor veel schade en veel doden. Er wordt veel onderzoek gedaan naar de mogelijkheden om de schade van dit soort rampen te beperken, mogelijke slachtoffers van te voren te waarschuwen en zo het aantal doden en gewonden terug te dringen.
Uit verschillende onderzoeken is gebleken dat mensen, net als dieren, van nature gevaar aan kunnen voelen. Dit is een soort oerinstinct wat ook bij moeders vaak voorkomt. Toch worden veel mensen vaak verrast door plotseling gevaar en weten dan niet hoe ze moeten reageren. Door ons concept willen we aan de alertheid bijdragen en mensen ook enigszins leiden in hun reactie. Het is namelijk belangrijk dat mensen rustig blijven als er gevaar dreigt. Veel mensen raken echter in paniek en handelen instinctief, zo vallen er vaak onnodig nog meer slachtoffers.
De drager zal dus geen hinder of last ondervinden, omdat het concept verwerkt is in alledaagse accessoires. Het beïnvloed de drager dus pas als er iets gebeurd waar de drager alert op gemaakt moet worden, en op dat moment heeft het een positieve invloed op de drager. Uiteindelijk zal het voor de drager een prettige ervaring zijn, doordat hij of zij eraan wordt herinnerd dat kalmte geboden is. Zo kan veel onnodige stress weggenomen worden en kunnen ongelukken en eventuele slachtoffers door onoplettentheid of irrationeel handelen voorkomen worden.
Verwezenlijking:
De chip moet geïntegreerd worden in iets wat mensen altijd bij zich kunnen dragen. Vanuit dit oogpunt is kleding logischer wijze dus geen optie, mensen dragen niet dagelijks hetzelfde en het is onmogelijk de chip in alle kledingstukken te integreren. In plaats daarvan zal dus gebruik gemaakt worden van een persoonlijk sieraad of accessoire. Men kan zo zelf kiezen voor een ring, armband, medaillon of bijvoorbeeld zelfs een sleutelhanger. Via weerstations en dergelijke zullen berichten over naderende stormen etcetera worden opgevangen en doorgezonden naar de dragers van de sieraden. De drager wordt dan op de hoogte gebracht van het naderende gevaar en wordt er door middel van trillingen, geluiden of geur op gewezen dat het noodzakelijk is kalm te blijven.
Voordelen van een accessoire zijn dus dat ze persoonlijk zijn en aangepast kunnen worden aan ieders smaak en wensen. Ook zijn het dingen die mensen altijd bij zich kunnen dragen. Op die manier zal dit dus beter werken dan waarschuwingen via televisie of radio, omdat veel mensen deze berichten missen. Verder kunnen waarschuwingen en oplossingen in dit concept verenigd worden, doordat de drager direct beschermd wordt tegen irrationeel handelen.
Een dergelijk idee bestaat al in de vorm van emotie sieraden. Zo zijn er bijvoorbeeld ringen die de emotie van de drager verbeelden. Deze ringen waren erg populair in de jaren '70 en de trend herhaalt zich geregeld. De steen in de ring bestaat eigenlijk uit glas en thermotropic liquid crystals die reageren op temperatuursveranderingen. Zo geven de ringen dus geen accurate weergave van je emotie, maar gaan af op de fysieke uitingen ervan. Dit idee zal in de toekomst dus uitgebreid worden naar sieraden of accessoires die werkelijk een functie hebben en die ook werken zoals ze zeggen of behoren te doen.
Bezoek aan Multiplex Transnatural
Multiplex Transnatural
vrijdag 19 februari 2010 – vrijdag 19 maart 2010
de Verdieping
Amsterdam
In eerste instantie gingen we met gemengde gevoelens naar de trein. Sowieso hadden we eigenlijk geen zin in de sneltrein die volgens 9292 het snelst in Amsterdam zou zijn, we houden meer van intercity’s. Vervolgens zouden we dan naar een technologie meets nature meets crosslab tentoonstelling gaan waarvan we eigenlijk weinig wisten, en al helemaal niet wisten wat we ons ervan voor moesten stellen. Maar, niet bang voor wat zogenaamd avontuur en zeker niet vies van een tripje Amsterdam, gingen we dan toch maar de sneltrein in. Eenmaal op het station gingen we opzoek naar de metro die 9292 ons had aanbevolen, we wisten natuurlijk wel dat Amsterdam metro’s had, maar hadden ze eigenlijk nog nooit gezien. Gelukkig bleek dat Amsterdam, net als de rest van de wereld, de metrohaltes aangaf met een grote M.
Tot nu toe ging alles prima, maar toen we bij onze bestemming aankwamen was er toch wat twijfel of we alles wel goed hadden begrepen. We werden omringd door gebouwen van dagbladen en moesten volgens onze gegevens in het gebouw van de Trouw zijn. Waarom daar dan een tentoonstelling was begrepen we niet helemaal, maar een poster bevestigde toch echt dat we op de goede locatie waren. De ingang was weer een kleine onduidelijkheid, we moesten naar binnen via een deur die meer op een nooduitgang leek, maar goed, naar binnen was naar binnen.
We konden zo doorlopen en gingen naar de kelder, het leek allemaal meer op een club dan op een expositieruimte. Ik moest al heel de tijd naar het toilet en ook die waren nogal vreemd, alles was verlicht met rode lampen. Op zich had het wel wat, het deed me denken aan Lowlands, maar goed ik kwam hier nu niet om uit te gaan, maar om een tentoonstelling te zien. Gelukkig was dat ook totaal geen probleem, want achter de volgende deuren was een redelijk grote ruimte vol met dingen die er ingewikkeld uitzagen.
Bij het kopen van het entreebewijs was de combinatie tussen natuur en technologie al direct merkbaar, de entreebewijzen waren vierkante houten plankjes waarop het logo en de titel van de expositie gebrand waren. Iedereen van school verzamelde zich en de aanwezigheid werd genoteerd. Vervolgens kregen we een rondleiding van Hicham Khalidi, een van de initatiefnemers. De rondleiding had meer weg van een wervelwind aan informatie die langs alle projecten leidde. Het was moeilijk om alles te volgen, te begrijpen, te zien en dan ook nog notities te maken en dingen te fotograferen, maar het is gelukt.
Thomas Gerhardt – MudTub
Een experimentele organische interface waarbij technologie door de natuur wordt aangestuurd. Door beweging, druk en verandering in een bak met modder berekent een computer de positie van je handen. Op deze manier kunnen bijvoorbeeld spelletjes gespeeld worden, maar is het ook mogelijk om een 3d visualisatie van de modder te maken. Het project speelt in op de verbinding tussen de organische en de digitale wereld. Het is voor te stellen dat een dergelijke interface ook toepasbaar gemaakt zou kunnen worden voor kleding en dergelijke.
Lyndsey Housden en Yoko Seyama – Gardening
Een ruimte met gespannen elastieken waar de toeschouwer zelf een toevoeging geeft aan het werk. Door de elastieken te verbinden kunnen kleine wijzigingen ervoor zorgen dat de ruimte een totaal andere vorm aanneemt. Het reflecteert hedendaagse netwerken, door middel van collectieve intelligentie komt men tot een eigen netwerk, net zoals dit bij moderne publieke netwerken gebeurd.
Aaron Koblin en Daniel Massey – Bicycle Built for Two Thousand
Bicycle Built for Two Thousand is het eerste lied wat door de computer is gecomponeerd. Mensen voeren kleine taken uit die de computer niet kan, de computer vormt dit vervolgens tot één groot geheel. Ook dit is een vorm collectieve intelligentie, 2088 mensen kregen een korte geluidsclip toegezonden die ze vervolgens moesten imiteren en opnemen. Uit deze 2088 stemopnames is het lied “Daisy Bell” gevormd.
Lucy McRae en Mike Pelletier – Peristaltic Skin
In het werk van Lucy McRae dient het lichaam als communicatiemiddel. Het menselijk lichaam vormt de basis. De huid is een begerenswaardig oppervlak, er is een cast gemaakt van Lucy’s eigen hoofd en deze is bekleed met een buizeninstallatie. Er wordt geexperimenteerd met beweging, massa, vloeistof en kleur. Door middel van software kan een patroon ontwikkeld worden waarin de gekleurde vloeistof door de buizen wordt gepompt. Dit werk zou ook draagbaar gemaakt kunnen worden, maar heeft ook potentie om gebruikt te worden in architectuur.
2012Architecten – Superuse
Superuse.org is een online community van ontwerpers, architecten en anderen die geïnteresseerd zijn in recycling en upcycling. Productieoverschotten worden ingezet om ervoor te zorgen dat verworpen materiaal weer onderdeel uit gaat maken van de ecologische circel. Een ontwerpvraag kan ingevoerd worden in het systeem, deze berekent vervolgens de overschotten die gebruikt kunnen worden en geeft aan wat waarvandaan moet komen. Zo zijn er bijvoorbeeld dingen ontstaan uit autoruiten en wasmachines.
Julius Popp – Bit.fall
De huidige maatschappij wordt haast overspoeld door een continue stroom aan informatie. Bit.fall vertaalt dit proces naar een waterval van woorden. Nieuws wordt van het internet gefilterd en een systeem berekend hoeveel druppels er nodig zijn om dit weer te geven. De waterdruppels staan gelijk aan vergankelijke pixels. Het water wordt zo veel mogelijk hergebruikt.
Daniela Bershan – Intracreaturistic Youtube
Ze baseert haar werk op proces en groei, leven is voor haar een vorm. Haar sculptuur heeft een eigen leven, het bouwt zichzelf op in een soort jungle van wollen draden. Doordat de draden besproeid worden met een zoutoplossing waaruit het water verdampt blijft het zout over en worden nieuwe vormen gecreëerd.
Ralf Schreiber – Prickbot
Prickbot is een robot die leeft op de lichtplaat van een overheadprojector en zich voedt met licht. De robot bevindt zich onder een blad aluminium folie, maakt roterende bewegingen binnen een bepaalde baan op de overheadprojector en prikt willekeurig minuscule gaatjes in het aluminiumfolie. Het beeld wat op de muur geprojecteerd wordt heeft iets weg van een sterrenhemel en gaat vooral over esthetiek en gedachtes, niet alles hoeft functioneel te zijn.
Elio Caccavale – MyBio/Utility Pets
MyBio is een project wat reacties op het vreemde in de menselijke biologie en transhumane schepsels verkent. Er wordt onderzocht hoe kinderen leren over de verhoudingen tussen mens en dier en of dit anders zou kunnen in relatie tot de technologische ontwikkelingen.
Utility Pets is gebaseerd op xenotransplantatie, het transplanteren van dierlijke organen in mensen. Mensen krijgen volgens het project in de nabije toekomst kort na hun geboorte gekoppeld worden aan een met hun eigen DNA geconstrueerde big. Het varken staat in de wetenschap bekend als het knock-out varken en dient als levende orgaanbank. Voor het project wordt onderzocht watvoor voorwerpen er nodig zouden kunnen zijn wanneer het varken een onderdeel uit zou gaan maken van het leven van zijn eigenaar en diens familie.
Het werk onderzoekt de esthetische bezwaren en de mogelijkheden die er zijn voor aangepaste educatie.
Tobie Kerridge – Biojewellery
In de medische wereld zijn al mogelijkheden onderzocht voor het gebruiken van buiten het lichaam gekweekt botweefsel. Ook deze ontwikkeling van technologie brengt veel discussies teweeg. In dit project wordt botweefsel van geliefden gekweekt om als materiaal voor trouwringen te dienen. Op die manier kunnen geliefden elkaar “dragen” en onderdeel van elkaar worden. Er wordt onderzocht hoe mensen hier tegenover staan. Het project roept veel afkeer op wegens het zogenaamd verliezen van de eigen identiteit.
Joan Healy – Hairy Banjo/Meat Market
Hairy Banjo is een installatie waarbij Joan’s eigen haar gebruikt wordt als onderdeel van een muzikaal instrument. Het haar vormt de snaren die in verbinding staan met microfoons en speakers. Tijdens de tentoonstellingen kunnen bezoekers zelf aan het haar tokkelen en op die manier hun eigen muziek voortbrengen. De geluiden kunnen ook opgenomen worden op een casetterecorder.
Meat Market geeft commentaar op de vleesconsumptie en heersende culturele verhoudingen. De manier waarop dieren gegeten worden en de manier waarop menselijke seksualiteit wordt gepresenteerd en gewaardeerd wordt bekritiseerd. Vlees en andere voedingsmiddelen zijn in een koelkast geplaatst die dient als discotheek waarin het vlees door de muziek wordt bewogen. Zo reflecteert de samenleving waarin mensen steeds meer open omgaan met hun seksualiteit.
Sander Veenhof – Analog Statistics
In deze installatie staan zeven planten die de werelddelen symboliseren. Deze zijn gekoppeld aan de website van de tentoonstelling. Een computer houdt bij uit welk werelddeel de bezoekers van de website komen en zorgt er zo voor dat de juiste plant belicht wordt. Op die manier kunnen bezoekers zien in hoeverre de website erin slaagt een internationaal publiek te bereiken.
Maarten Vanden Eynde – Genetology
Maarten Vanden Eynde onderzoekt ons toekomstige verleden met behulp van het begrip Genetologie. Zijn zelf ontwikkelde 'Science of First Things’ is gecreëerd in verzet tegen de dominante wetenschap ‘van laatste dingen’ of eschatologie. Het hoofdonderwerp van het Genetoloy onderzoek is onze fascinatie met tijd en de gevolgen.
Jelle Feringa – Analemma
Analemma lijkt op een zonnewijzer, maar heeft een continue schaduw in perfecte cirkelvorm. Het werk gaat dus door middel van moderne technologieën en technieken juist tegen de natuur in.
Rachel Armstrong – Protocells & Living Architecture
Protocellen zijn chemische systemen die eigenschappen van eenvoudig leven hebben. Met een team van wetenschappers ontwikkelt Rachel Armstrong verschillende typen protocellen. Ook worden toepassingen van deze technologie in de architectuur en stedenontwikkeling bedacht en getest. Uiteindelijk hoopt men met deze technologie architectuur te ontwikkelen die een bijdrage kan leveren aan het genezen van het milieu.
Als ik alles heb gezien en heb geprobeerd om alles in me op te nemen gaan we terug naar de metro om nog even de stad in te gaan en alles op ons in te laten werken. Een heftige middag vol invloeden, indrukken, informatie en inspiratie heeft wat tijd nodig om te verwerken. Al met al was het heel interessant om te zien wat technologie tegenwoordig al wel niet voor mogelijkheden biedt en hoe dit gecombineerd en verbonden kan worden met beeldende kunst. Ik denk dat de expositie ook voor jongere kinderen heel interessant geweest zou zijn. Er waren veel dingen om zelf te proberen en ik denk dat de expositie een vrij hoge educatieve waarde had. Het lijkt me goed om kinderen op jonge leeftijd al kennis te laten maken met de mogelijkheden van tegenwoordig.
vrijdag 19 februari 2010 – vrijdag 19 maart 2010
de Verdieping
Amsterdam
In eerste instantie gingen we met gemengde gevoelens naar de trein. Sowieso hadden we eigenlijk geen zin in de sneltrein die volgens 9292 het snelst in Amsterdam zou zijn, we houden meer van intercity’s. Vervolgens zouden we dan naar een technologie meets nature meets crosslab tentoonstelling gaan waarvan we eigenlijk weinig wisten, en al helemaal niet wisten wat we ons ervan voor moesten stellen. Maar, niet bang voor wat zogenaamd avontuur en zeker niet vies van een tripje Amsterdam, gingen we dan toch maar de sneltrein in. Eenmaal op het station gingen we opzoek naar de metro die 9292 ons had aanbevolen, we wisten natuurlijk wel dat Amsterdam metro’s had, maar hadden ze eigenlijk nog nooit gezien. Gelukkig bleek dat Amsterdam, net als de rest van de wereld, de metrohaltes aangaf met een grote M.
Tot nu toe ging alles prima, maar toen we bij onze bestemming aankwamen was er toch wat twijfel of we alles wel goed hadden begrepen. We werden omringd door gebouwen van dagbladen en moesten volgens onze gegevens in het gebouw van de Trouw zijn. Waarom daar dan een tentoonstelling was begrepen we niet helemaal, maar een poster bevestigde toch echt dat we op de goede locatie waren. De ingang was weer een kleine onduidelijkheid, we moesten naar binnen via een deur die meer op een nooduitgang leek, maar goed, naar binnen was naar binnen.
We konden zo doorlopen en gingen naar de kelder, het leek allemaal meer op een club dan op een expositieruimte. Ik moest al heel de tijd naar het toilet en ook die waren nogal vreemd, alles was verlicht met rode lampen. Op zich had het wel wat, het deed me denken aan Lowlands, maar goed ik kwam hier nu niet om uit te gaan, maar om een tentoonstelling te zien. Gelukkig was dat ook totaal geen probleem, want achter de volgende deuren was een redelijk grote ruimte vol met dingen die er ingewikkeld uitzagen.
Bij het kopen van het entreebewijs was de combinatie tussen natuur en technologie al direct merkbaar, de entreebewijzen waren vierkante houten plankjes waarop het logo en de titel van de expositie gebrand waren. Iedereen van school verzamelde zich en de aanwezigheid werd genoteerd. Vervolgens kregen we een rondleiding van Hicham Khalidi, een van de initatiefnemers. De rondleiding had meer weg van een wervelwind aan informatie die langs alle projecten leidde. Het was moeilijk om alles te volgen, te begrijpen, te zien en dan ook nog notities te maken en dingen te fotograferen, maar het is gelukt.
Thomas Gerhardt – MudTub
Een experimentele organische interface waarbij technologie door de natuur wordt aangestuurd. Door beweging, druk en verandering in een bak met modder berekent een computer de positie van je handen. Op deze manier kunnen bijvoorbeeld spelletjes gespeeld worden, maar is het ook mogelijk om een 3d visualisatie van de modder te maken. Het project speelt in op de verbinding tussen de organische en de digitale wereld. Het is voor te stellen dat een dergelijke interface ook toepasbaar gemaakt zou kunnen worden voor kleding en dergelijke.
Lyndsey Housden en Yoko Seyama – Gardening
Een ruimte met gespannen elastieken waar de toeschouwer zelf een toevoeging geeft aan het werk. Door de elastieken te verbinden kunnen kleine wijzigingen ervoor zorgen dat de ruimte een totaal andere vorm aanneemt. Het reflecteert hedendaagse netwerken, door middel van collectieve intelligentie komt men tot een eigen netwerk, net zoals dit bij moderne publieke netwerken gebeurd.
Aaron Koblin en Daniel Massey – Bicycle Built for Two Thousand
Bicycle Built for Two Thousand is het eerste lied wat door de computer is gecomponeerd. Mensen voeren kleine taken uit die de computer niet kan, de computer vormt dit vervolgens tot één groot geheel. Ook dit is een vorm collectieve intelligentie, 2088 mensen kregen een korte geluidsclip toegezonden die ze vervolgens moesten imiteren en opnemen. Uit deze 2088 stemopnames is het lied “Daisy Bell” gevormd.
Lucy McRae en Mike Pelletier – Peristaltic Skin
In het werk van Lucy McRae dient het lichaam als communicatiemiddel. Het menselijk lichaam vormt de basis. De huid is een begerenswaardig oppervlak, er is een cast gemaakt van Lucy’s eigen hoofd en deze is bekleed met een buizeninstallatie. Er wordt geexperimenteerd met beweging, massa, vloeistof en kleur. Door middel van software kan een patroon ontwikkeld worden waarin de gekleurde vloeistof door de buizen wordt gepompt. Dit werk zou ook draagbaar gemaakt kunnen worden, maar heeft ook potentie om gebruikt te worden in architectuur.
2012Architecten – Superuse
Superuse.org is een online community van ontwerpers, architecten en anderen die geïnteresseerd zijn in recycling en upcycling. Productieoverschotten worden ingezet om ervoor te zorgen dat verworpen materiaal weer onderdeel uit gaat maken van de ecologische circel. Een ontwerpvraag kan ingevoerd worden in het systeem, deze berekent vervolgens de overschotten die gebruikt kunnen worden en geeft aan wat waarvandaan moet komen. Zo zijn er bijvoorbeeld dingen ontstaan uit autoruiten en wasmachines.
Julius Popp – Bit.fall
De huidige maatschappij wordt haast overspoeld door een continue stroom aan informatie. Bit.fall vertaalt dit proces naar een waterval van woorden. Nieuws wordt van het internet gefilterd en een systeem berekend hoeveel druppels er nodig zijn om dit weer te geven. De waterdruppels staan gelijk aan vergankelijke pixels. Het water wordt zo veel mogelijk hergebruikt.
Daniela Bershan – Intracreaturistic Youtube
Ze baseert haar werk op proces en groei, leven is voor haar een vorm. Haar sculptuur heeft een eigen leven, het bouwt zichzelf op in een soort jungle van wollen draden. Doordat de draden besproeid worden met een zoutoplossing waaruit het water verdampt blijft het zout over en worden nieuwe vormen gecreëerd.
Ralf Schreiber – Prickbot
Prickbot is een robot die leeft op de lichtplaat van een overheadprojector en zich voedt met licht. De robot bevindt zich onder een blad aluminium folie, maakt roterende bewegingen binnen een bepaalde baan op de overheadprojector en prikt willekeurig minuscule gaatjes in het aluminiumfolie. Het beeld wat op de muur geprojecteerd wordt heeft iets weg van een sterrenhemel en gaat vooral over esthetiek en gedachtes, niet alles hoeft functioneel te zijn.
Elio Caccavale – MyBio/Utility Pets
MyBio is een project wat reacties op het vreemde in de menselijke biologie en transhumane schepsels verkent. Er wordt onderzocht hoe kinderen leren over de verhoudingen tussen mens en dier en of dit anders zou kunnen in relatie tot de technologische ontwikkelingen.
Utility Pets is gebaseerd op xenotransplantatie, het transplanteren van dierlijke organen in mensen. Mensen krijgen volgens het project in de nabije toekomst kort na hun geboorte gekoppeld worden aan een met hun eigen DNA geconstrueerde big. Het varken staat in de wetenschap bekend als het knock-out varken en dient als levende orgaanbank. Voor het project wordt onderzocht watvoor voorwerpen er nodig zouden kunnen zijn wanneer het varken een onderdeel uit zou gaan maken van het leven van zijn eigenaar en diens familie.
Het werk onderzoekt de esthetische bezwaren en de mogelijkheden die er zijn voor aangepaste educatie.
Tobie Kerridge – Biojewellery
In de medische wereld zijn al mogelijkheden onderzocht voor het gebruiken van buiten het lichaam gekweekt botweefsel. Ook deze ontwikkeling van technologie brengt veel discussies teweeg. In dit project wordt botweefsel van geliefden gekweekt om als materiaal voor trouwringen te dienen. Op die manier kunnen geliefden elkaar “dragen” en onderdeel van elkaar worden. Er wordt onderzocht hoe mensen hier tegenover staan. Het project roept veel afkeer op wegens het zogenaamd verliezen van de eigen identiteit.
Joan Healy – Hairy Banjo/Meat Market
Hairy Banjo is een installatie waarbij Joan’s eigen haar gebruikt wordt als onderdeel van een muzikaal instrument. Het haar vormt de snaren die in verbinding staan met microfoons en speakers. Tijdens de tentoonstellingen kunnen bezoekers zelf aan het haar tokkelen en op die manier hun eigen muziek voortbrengen. De geluiden kunnen ook opgenomen worden op een casetterecorder.
Meat Market geeft commentaar op de vleesconsumptie en heersende culturele verhoudingen. De manier waarop dieren gegeten worden en de manier waarop menselijke seksualiteit wordt gepresenteerd en gewaardeerd wordt bekritiseerd. Vlees en andere voedingsmiddelen zijn in een koelkast geplaatst die dient als discotheek waarin het vlees door de muziek wordt bewogen. Zo reflecteert de samenleving waarin mensen steeds meer open omgaan met hun seksualiteit.
Sander Veenhof – Analog Statistics
In deze installatie staan zeven planten die de werelddelen symboliseren. Deze zijn gekoppeld aan de website van de tentoonstelling. Een computer houdt bij uit welk werelddeel de bezoekers van de website komen en zorgt er zo voor dat de juiste plant belicht wordt. Op die manier kunnen bezoekers zien in hoeverre de website erin slaagt een internationaal publiek te bereiken.
Maarten Vanden Eynde – Genetology
Maarten Vanden Eynde onderzoekt ons toekomstige verleden met behulp van het begrip Genetologie. Zijn zelf ontwikkelde 'Science of First Things’ is gecreëerd in verzet tegen de dominante wetenschap ‘van laatste dingen’ of eschatologie. Het hoofdonderwerp van het Genetoloy onderzoek is onze fascinatie met tijd en de gevolgen.
Jelle Feringa – Analemma
Analemma lijkt op een zonnewijzer, maar heeft een continue schaduw in perfecte cirkelvorm. Het werk gaat dus door middel van moderne technologieën en technieken juist tegen de natuur in.
Rachel Armstrong – Protocells & Living Architecture
Protocellen zijn chemische systemen die eigenschappen van eenvoudig leven hebben. Met een team van wetenschappers ontwikkelt Rachel Armstrong verschillende typen protocellen. Ook worden toepassingen van deze technologie in de architectuur en stedenontwikkeling bedacht en getest. Uiteindelijk hoopt men met deze technologie architectuur te ontwikkelen die een bijdrage kan leveren aan het genezen van het milieu.
Als ik alles heb gezien en heb geprobeerd om alles in me op te nemen gaan we terug naar de metro om nog even de stad in te gaan en alles op ons in te laten werken. Een heftige middag vol invloeden, indrukken, informatie en inspiratie heeft wat tijd nodig om te verwerken. Al met al was het heel interessant om te zien wat technologie tegenwoordig al wel niet voor mogelijkheden biedt en hoe dit gecombineerd en verbonden kan worden met beeldende kunst. Ik denk dat de expositie ook voor jongere kinderen heel interessant geweest zou zijn. Er waren veel dingen om zelf te proberen en ik denk dat de expositie een vrij hoge educatieve waarde had. Het lijkt me goed om kinderen op jonge leeftijd al kennis te laten maken met de mogelijkheden van tegenwoordig.
vrijdag 12 maart 2010
Abonneren op:
Posts (Atom)
